Dom Prosper GuĂŠranger, jako opat bendyktyĂąski w Solesmes, kÂładÂł ogromy nacisk na kultywowanie choraÂłu gregoriaĂąskiego w opactwie.
To wÂłaÂśnie tu, w Solesmes, powstaÂła prawdziwa szkoÂła choraÂłu gregoriaĂąskiego, na ktĂłrej wychowywaÂły i nadal to czyniÂą caÂłe pokolenia tych, ktĂłrzy w chorale widzÂą autentyczny Âśpiew KoÂścioÂła rzymskiego. Od 1889 roku rozpoczĂŞto w Solesmes wydawanie tzw. Paleographie musicale. Zestawienie wielu rĂŞkopisĂłw choraÂłu gregoriaĂąskiego odsÂłaniaÂło coraz wiĂŞksze bogactwo tego Âśpiewu. I tak na przykÂład cztery z najstarszych rĂŞkopisĂłw Sankt Gallen doczekaÂły siĂŞ zasÂłuÂżonego i powszechnego wydania w postaci faksymile w wyÂżej wspomnianym zbiorze.
Badaniami nad autentycznoœci¹ oraz sposobami interpretacji chora³u zajmowali siê kolejno benedyktyni: Dom Joseph Pothier (1835-1923), Dom Andre Mocquereau (1849-1930) i w koùcu Dom Eugene Cardine. Pierwsze wyniki badaù podsumowa³ - choÌ nie ustrzeg³ siê ukrytego b³êdu menzuralizmu - Dom Andre Mocquereau. We wnioskach tych pos³u¿y³ siê tak¿e wczeœniejszymi osi¹gniêciami Dom Josepha Pothiera.

      Kiedy papieÂż Pius X, po opublikowanym Motu Proprio Tra le sollecitudini z 22 XI 1903 roku, zarzÂądziÂł nowe prace w 1904 roku nad choraÂłem gregoriaĂąskim zarzucono tzw. edycjĂŞ medycejskÂą i wĂłwczas wÂłaÂśnie powstaÂły nowe wydania ksiÂąg choraÂłowych. Wydanie tzw. Editio Vaticana byÂło wielkim zwrotem w pracach choraÂłowych. Wydano wiĂŞc w 1908 roku Graduale Vaticanum, poprzedzone wydaniem Kyriale oraz Cantus missalis. W 1909 roku opublikowano Pro defunctis, w roku 1911 Cantorinus, i w koĂącu w roku 1912 Antiphonale.
Wprowadzone wĂłwczas tzw. ictusy rytmiczne (maÂłe pionowe kreski pod nutami), ktĂłre wyznaczaÂły dwĂłjkowe i trĂłjkowe grupy neum, do dzisiaj stanowiÂą problem w interpretacji choraÂłowego rytmu. PowstaÂł przez ten zabieg jakby ukryty system menzuralny. Niestety, teoria ta nie zwracaÂła uwagi na tekst oraz jego zwiÂązek z melodiÂą.
W latach 60-tych obecnego wieku, pracami nad chora³em gregoriaùskim zaj¹³ siê Dom Eugene Cardine (1905-1988), który stworzy³ tzw. szko³ê semiologiczn¹. Jako profesor Papieskiego Instytutu Muzyki Koœcielnej w Rzymie wyda³ Semiologiê Gregoriaùsk¹, która sta³a siê niejako kamieniem milowym w rozumieniu chora³u gregoriaùskiego i kierunku jego interpretacji. Porównanie najstarszych rêkopisów: z Laon z Bibliotheque municipale (z przed 930 roku), z Sankt Gallen (z koùca IX wieku oraz z ok. 996 roku i koùca XI wieku ), z Einsiedeln (z XI wieku) i w koùcu z Bambergu (z X wieku) doprowadzi³o do wydania w 1979 roku Graduale Triplex.
Sam Dom Cardine we wstêpie do semiologii t³umaczy koniecznoœÌ podjêcia na nowo prac nad chora³em i powrotu do rêkopisów: brakuje czegoœ notacji, która ogranicza siê do wyra¿enia najbardziej materialnego elementu muzyki, to znaczy stosunku melodycznego pomiêdzy nutami. W³aœnie na to zwraca uwagê Dom Cardine i stwierdza, ¿e z powodu zewnêtrznego wyrównania chora³ gregoriaùski zda³ siê byÌ i rzeczywiœcie sta³ siê cantus planus, to znaczy œpiewem równym, pozbawionym wszelkiej wartoœci ekspresyjnej. Odrzucono wiêc w semiologii gregoriaùskiej teoriê ictusów. Dom Cardine dowodzi³, ¿e chora³u nie da siê mierzyÌ rytmem oraz wielkoœci¹ nut. Zestawi³ te same melodie zaczerpniête z ró¿nych benedyktyùskich klasztorów i na podstawie badaù udowodni³ bezsensownoœÌ ekwalizmu. Zwróci³ uwagê na to, co zapisa³ skryba w s³ynnym Cantatorium ms. 359 z Sankt Gallen, wykonanym przy koùcu IX wieku, a mianowicie postawi³ przy neumach litery a (augete), c (celeriter), t (tenete), x (expectare).
ZwrĂłciÂł teÂż uwagĂŞ na neumy z epizemami (wydÂłuÂżeniami). ChoraÂł staÂł siĂŞ Âżywym Âśpiewem, w ktĂłrym ogromnÂą rolĂŞ odgrywa sÂłowo, a ono jest zresztÂą noÂśnikiem rytmu.
Badaj¹cy chora³ - jak podaje ks. Jerzy Pikulik - po³o¿yli nacisk na werbalny charakter rytmu chora³owego i stwierdzili oni, ¿e jest on za delikatny, aby mierzyÌ go pó³nutami, Ìwiartkami i ósemkami.